MATAMOUROS

 

A miña nenez estivo marcada por un cabalo de cartón-pedra ó que chamaba “Morito” é ó que lle debo moitos momentos felices da infancia. Non hai tanto tempo diso, pero daquela non había trebellos eléctricos, nin aparellos complicados para entreter o lecer dos nenos. Con “Morito” era feliz. Camiñaba a impulsos da miña ingua polo corredor da casa, e co pau dunha vasoira abaneando na man dereita eu era quen de conquistar o mundo.